Afgelopen vrijdag, 18 december, zou ik ’s morgens voor een ritje naar Friesland. Ik zat diezelfde week nog in dubio. Ga ik alleen, neem ik iemand mee. Wat voelt fijn.
Maar die keuze werd voor mij gemaakt. Want Corona gooide roet in het eten en het gesprek werd omgezet in beeldbellen.
Moest even aan het idee wennen. Omdat je gaat bellen, met iemand die je nog nooit hebt gezien. Wel een soort van face to face, maar eigenlijk ook weer niet. Maar er zat niets anders op! Dit gesprek is nu eenmaal een verplicht onderdeel van het proces, heel begrijpelijk overigens.

De wachtkamer

Een half uur van te voren kon ik inloggen en dat deed ik dan ook. Ben ten slotte altijd, overal, liever te vroeg dan te laat. En ook al hoefde ik hiervoor niet de deur uit, ik had toch het idee te laat te kunnen komen. (Of waren dat gewoon de zenuwen?)
Ook kon je in deze wachtkamer nog even aan de hand van wat tips uitzoeken of je camera en je geluid het goed deed. Wel zo handig, aangezien ik onlangs een online vergadering had bijgewoond en later begreep dat mijn camera al die tijd uit had gestaan.
En zo zat ik een half uur van te voren klaar in de ‘digitale wachtkamer’ en ook nog eens als enigste patiënt. Dat stond er zelfs bij vermeld.

Ongemakkelijk

Een aantal minuten voor aanvang, kwam er 'iemand' online. Iemand die ik uiteraard niet (her-)kende. Er kroop even een ongemakkelijk gevoel door mij heen. Maar de open blik van deze mevrouw die zich meteen enthousiast voorstelde, maakte alles goed. Het gesprek met maatschappelijk werk ging beginnen!

Het gesprek

Het gesprek was ontzettend fijn, leuk én informatief. We hebben bijna een uur lang zitten praten, dat uur was echt zo voorbij.
Ze wilde bijvoorbeeld weten hoe ik deze keuze heb gemaakt en waarom juist nu.
Hoe mijn privé situatie is en welke mensen ik om mij heen heb. Hoe mijn achterban/netwerk eruit ziet, zeg maar. Want op verschillende momenten in het gesprek kwam wel duidelijk naar voren dat deze achterban heel belangrijk is. Niet alleen nu, maar ook als de stap daadwerkelijk gezet wordt. Als een zwangerschap uitblijft of als er wel een zwangerschap is en deze tegen het einde aan loopt. Ik woon ten slotte alleen, dus de nodige hulp zal gevraagd moeten worden. Ook door mij, iemand die nu eenmaal graag alles ‘alleen’ doet.

De donor

We hebben het gehad over het kiezen van een donor. Of ik al opties heb uitgezocht (ja joh, heb de site al tig keer bekeken natuurlijk).
Ook werd er gesproken over wanneer je een kindje hebt, hoe het dan gaat met het vertellen over de donor. Wat ga je je kindje vertellen, wanneer, hoe… Deze info was heel fijn om te krijgen en zeker belangrijk. Waar ik dacht, dat doe je zo en zo en op een bepaalde leeftijd, was het toch net even anders.
Ze had allerlei leuke voorbeelden. Dit werd ter plekke voor de camera van de iPad getekend. En  ondertussen tekende ik mee!

Mannelijke rol

En dan hebben we de mannelijk rol, die er niet dagelijks zal zijn, maar ondertussen wel belangrijk is. Dus opa en de ooms zullen zeker opgetrommeld worden hoor! ;-)

Voogd

Ook de aanwezigheid van 1 of meerdere voogden is belangrijk. Hier nu al over nadenken dus ook. Er kan nu eenmaal altijd iets gebeuren. Dan is het wel zo fijn als er iemand is om op terug te kunnen vallen zonder dat het kindje hier zelf naar op zoek moet gaan.

Vol van informatie

Doordat ze zoveel vertelde en alles zo uitgebreid, wist ik aan het eind van het gesprek eigenlijk niets te vragen. Ik ging er open in, dus tja… Wat moet je dan nog vragen…

Ik eindigde uiteindelijk met de vraag; Hoe vindt jij dat het gesprek is gegaan en van mijn keuze?

Hierin was ze heel duidelijk. Ze was enthousiast en vond het een leuk en vooral ook open gesprek. Ik maak goede keuzes, denk goed over dingen na. Dat ik nu dingen met mensen om me heen bespreek is een positieve groei. Ze kijkt er positief tegenaan!

Ik kon met een gerust hart de iPad afsluiten…