En dan zitten we in eens in het nieuwe jaar, 2022.
Twee weken geleden zette ik dé Blog online. Dat heb ik geweten. Facebook ontplofte daarna nog net niet ;). Bedankt allemaal!!

13 Weken echo

Sinds 1 september 2021 is er een ‘nieuwe’ echo in het leven geroepen; de 13 weken echo.
Dit is een medische echo die valt onder een wetenschappelijke studie. Ik noem het maar een soort van ‘voorstadium’ op de 20 weken echo, maar geen vervanging. Er wordt ook bij deze echo gekeken naar mogelijke (ernstige) lichamelijke afwijkingen. Het kan goed zijn om al bij 13 weken afwijkingen te ontdekken en je hiermee meer tijd te geven met wat je ermee wilt doen, maar het kan je ook onzeker en ongerust maken, omdat 13 weken nog een vroeg stadium is en het niet 100% aangeeft of het allemaal juist is wat er gezien wordt. Dat is daarom allemaal nog in onderzoek in de studie.

Mijn keuze

Ik heb er voor gekozen om deze echo te laten  doen. Je bent het niet verplicht, ook niet als je wel of niet voor de 20 weken echo kiest. Dit staat geheel los van elkaar en de keus is aan jezelf.
Van te voren dacht ik… Alleen maar leuk, zo’n extra echo. Anders zit er tussen 11 en 20 weken zoveel tijd. Dus even extra gluren, leek mij ‘alleen maar leuk’.

En zo bleef ik denken hoor, tot woensdagnacht. De nacht voordat ik de 13 weken gepland had staan. Toen ging er duidelijk van alles door mijn hoofd heen. Toen was het in eens niet meer ‘een leuke extra echo’. Toen was het een medische echo waarop al veel te zien is. En tja, wat zien ze dan? Wat kunnen ze tegen komen? Wat als… Nou, je kent het wel, van malen komt een onrustige nacht. En zo was ik na alle onrust rond half 5 klaar wakker.

De echo

Om 14.00 uur zaten mijn moeder en ik klaar in de wachtkamer van Eva van Hoorn. Nog even een kwartiertje zenuwen voor we naar binnen mochten.
Daar binnen werd geen praatje vooraf gehouden, gewoon hup meteen liggen. Daar houd ik van, meteen actie. Zeker op momenten dat ik nerveus ben. Dan weet je maar meteen waar je aan toe bent. Toch?

De echoscopiste liet eerst een replica van een baby zien zodat ik de werkelijk grootte kon zien. Aan de hand van deze replica liet ze zien hoe ze de echo ging doen. Eerst opzoek naar de ledematen en daarna vanaf de kruin naar beneden opzoek naar van alles zoals het hartje de maag en blaas. En ook werd er een nekplooimeting gedaan.
Na deze fijne uitleg ging ze op zoek naar het hartje én zette ze voor het eerst het geluid aan. Wauw, dát was een mooi en bijzonder moment! En natuurlijk niet alleen voor mij, maar absoluut ook voor mijn moeder, de aanstaande oma (voor de 8^e keer)! Een geluksmomentje hoor (of tissuemomentje, net hoe je het bekijkt).

Opzoek naar alles

Ze ging opzoek naar de beentjes. Dat er twee waren, was meteen duidelijk. Maar opmeten dat ging niet, want het hielt de benen mooi over elkaar. Dus eerst maar opzoek naar de armpjes. Dat ging beter. Er werd zelfs even naar ons ‘gezwaaid’ ;).
Het bekijken van de hersentjes en het hartje was reuze interessant zeg. Hoe dat er al uit ziet. En dat het hartje nu zo groot is als een erwt, maar wel al alles erop en eraan heeft, is zo apart.

Spanning

Naarmate de echo vorderde, zakte bij mij de spanning steeds verder weg en maakte plaats voor opluchting. Dat was aan mijn lichaam ook wel te merken, overal kippenvel van de kou (spanning) en trillende benen. Maar de fijne manier van praten en uitleggen van de echoscopiste deed me al goed. Dit is ook zo belangrijk. Het is ten slotte allemaal niet niks.

Na ruim een half uur liggen, kijken en luisteren zat het erop en konden we met een gerust hart weer naar huis!

De volgende Blog ga ik o.a. wijden aan Kraamzorg en het volgende bezoek aan de verloskundige.