Daar zit ik dan, op de bank, kijkend naar mijn kleine mannetje die ligt te slapen in de box. Ruim een week nadat hij ter wereld kwam. Ter wereld kwam, niet zonder slag of stoot.

De start

In de nacht van 12 op 13 juli werd ik om 1.15 uur wakker met het idee ziek te worden. Dacht even aan buikgriep. Dus ging ik mijn temperatuur checken en op de w.c. zitten. Voelde me niet bepaald goed, maar ging weer in bed liggen. Na precies 8 minuten, kwam dit vervelende gevoel weer opzetten en toen realiseerde ik me dat dit wel eens de start van de bevalling zou kunnen zijn. Daarom bleef ik vanaf dat moment mijn wekker in de gaten houden om zo de tijd tussen de weeën te timen.

Mensen contacten

Mijn zus, die bij de bevalling zou zijn, liet ik nog maar even met rust. Ze zou toch nog niets voor me kunnen doen én het was wel handig dat zij in ieder geval goed geslapen zou hebben voordat alles echt zou beginnen.

Ook de verloskundige seinde ik nog niet in, maar checkte wel nog even voor de zekerheid wanneer ik hun wel moest gaan bellen.

De nacht ging best snel voorbij. Maar ja, wat wil je ook als je om de 8 minuten op je wekker kijkt.

Appje

Om 4.48 uur heb ik toch mijn zus maar even een appje gestuurd; Jij slaapt nog lekker. Maar sporten wordt het niet voor je hoor ;), stuurde ik haar. Aangezien woensdagochtend meestal haar sportochtend is. Haar wakker bellen deed ik niet, maar wilde haar wel alvast voorbereiden. Dus toen ze ‘s morgens wakker werd, was ze ook meteen wakker! Ze belde me even op en kwam zo snel mogelijk hierheen.

Verloskundige

Tegen 10 uur heb ik de verloskundige maar even gebeld. Die 1,5 uur later onze kant op kwam om eens even te checken hoe het ging. De weeën waren nog niet ‘heftig’ genoeg om de ontsluiting te controleren. Dus spraken we af dat wanneer de weeën regelmatiger zouden komen en ik ze echt weg moest puffen, we weer zouden bellen. Dat was uiteindelijk zo’n 2 uur later. Al voelde het voor mij als een hele dag later. De weeën kwamen inmiddels snel achter elkaar, Nicole hield dit per minuut bij.

Na een controle van de verloskundige besloten we het ziekenhuis te bellen. Ik wilde hier ten slotte gaan bevallen en aangezien de weeën zo snel achter elkaar kwamen en er zo’n 5 cm ontsluiting was, wilde ik wel die kant op. Ik moest nu eenmaal nog een auto in en uit.

Het ziekenhuis

Het ziekenhuis heeft ook een chronisch te kort aan personeel en daarom mocht ik alleen naar het ziekenhuis komen als de bevalling poliklinisch zou zijn. Dus wanneer ik kon bevallen zonder pijnstilling e.d. en dus met mijn eigen verloskundige.

Ook moesten mijn vliezen thuis gebroken worden zodat we zouden zien of het vruchtwater helder was en er dus geen medische indicatie zou zijn. Dit alles vond ik prima, ik wilde gewoon direct naar Hoorn.

Gelukkig was dit alles goed en kreeg we akkoord.

Die kant op

De rit er naartoe was geen pretje. Leek een eeuwigheid te duren. Maar met de nodige afleiding van mijn zus en de frisse (hitte golf) wind door het raam kwamen we aan in de parkeergarage.

Ook het ritje in de rolstoel was een uitdaging haha. Die dingen voelen als een kiepstoel als je zelf de controle niet hebt. Maar mijn zus wist me toch te duwen tot in de kamer, met een koffer en tas in haar handen.

De bevalling

Hoe de bevalling verder verliep, kan ik in detail gaan opschrijven, maar dat doe ik maar niet. Ik kan je vertellen dat het anders verliep dan we van te voren dachten.

De volledige ontsluiting liet erg lang op zich wachten. De weeën moest ik uren lang opvangen. Op bed, op een bal, onder de douche… Geen idee hoe ik dit heb gedaan, ze waren zo heftig.

Het, zogenaamde, laatste randje dat voor Teun zijn koppie zat ging niet weg. Dit moet wel om te kunnen persen en moest dus handmatig worden geholpen. De weeën namen op een gegeven moment weer af. Ik mocht niets terwijl er wel persdrang was. Teun vond het allemaal wel prima en ging dat laatste bochtje niet door.

Ik werd alsnog door dit alles een medisch geval en in ene stond mijn kamer vol met ziekenhuis personeel.

Ik had zo’n pijn inmiddels en was helemaal op, dat er besloten werd een infuus aan te leggen voor pijnstilling. Maar op het moment van… Mocht de pijnstilling niet meer toegediend worden, want ik kon gaan persen. Omdat de weeën verminderd waren, kreeg ik wel wee-opwekkers toegediend. Nou, dat heb ik geweten ook!

Omdat Teun dat laatste stukje weigerde, moest één van de verloskundigen druk zetten op mijn buik. Jeetje dat maakte indruk zeg! Ik maakte niet alles meer bewust mee, maar dát wel.

Zo ook het inscheuren en inknippen.

Maar wat ik zeker meemaakte was dat Teun ter wereld kwam om 0:53 uur op 14 juli. Door mijn eigen doorzettingsvermogen lukte het om dit zonder pompverlossing te doen. Ik wilde alles op alles zetten om dit voor mijn mannetje te voorkomen.

Daar lag hij dan, bijna 24 uur later dan dat alles begon, op mijn buik. Zo klein, zo lief, zo mooi!

Dat zijn scores niet meteen de volle 10 waren, hoorde ik even later. Hij had de navelstreng om zijn nekje en benen. Tja, dat krijg je van al die maanden gymmen in mama’s buik.

Die navelstreng mocht tante Nicole van mij doorknippen. Want jeetje, wat heeft zij allemaal moeten meemaken, moeten zien al die uren. Echt een steun en toeverlaat voor mij geweest ook al kon ze weinig.

Naar de OK

Helaas moest ik al snel na de bevalling naar de OK. Mijn placenta bleek muurvast te zitten. Duw en trekwerk op mijn buik hielp niets en de gynaecoloog werd erbij gehaald. Zij besloot dat het de OK ging worden. Ik stemde meteen in. Hup, ik ben er klaar mee, dus actie. En daarnaast konden ze ook daar alles van beneden gaan hechten. Zelfs op de OK was de placenta moeilijk te verwijderen.

Dit alles zorgde wel voor veel bloedverlies, zat op het randje van een transfusie, en een wond in mijn buik. Iets waar ik nog steeds van moet herstellen. Maar ondertussen doe ik dit allemaal met mijn kleine mannetje thuis bij me dat is het alles belangrijkste!!

Traumatisch

In de wereld van de verloskunde noemen ze deze bevalling een 'traumatische bevalling' gezien de hevigheid en alles wat er gebeurd is. Ik zeg af en toe gekscherend; ik heb geen keizersnede gehad en ben niet volledig ingescheurd. Maar het is eigenlijk wel zo, de rest is er wel bij komen kijken.

 

Jullie begrijpen vast dat ik daarom weinig tot niet online ben geweest en alle visite nog even op afstand houd. Rustig aan krabbelen wij weer op en begin ik wat af te spreken.
Maar dit alles gaat even in slow motion.