Met tranen in mijn ogen schrijf ik deze Blog… De mensen die mij kennen, snappen wel waarom.

Joep, tweeëneenhalf jaar oud,  is een heel aanhankelijk beestje. Altijd al geweest, vanaf het moment dat hij hier kwam wonen. Een knuffelkat, echt een droppie.

Toen ik zwanger raakte, bleef hij het liefst dicht bij me in de buurt. Niet meer op schoot, maar wel dichtbij.
Dus dat ik meerdere keren per nacht naar de w.c moest, vond hij niet zo erg. Dan kon hij meteen even aandacht vragen of zag in ieder geval dat ik nog in huis was.
In die tijd krabde hij soms even aan de slaapkamerdeur, maar door er geen aandacht aan te geven of hem ‘weg te sturen’, hielt dat snel weer op.

Na de bevalling van Teun zette de nachtelijke aandacht zich voort, doordat ik er meerdere keren per nacht uit moest voor een fles. En overdag was er ook genoeg reuring in huis, dus Joep zat gebeiteld.
Wel begon hij vanaf dat moment steeds vaker ’s nachts aan mijn slaapkamerdeur te krabben. En het negeren of wegsturen hielp niet meer.

Joep reageerde ook steeds meer op Teun zijn geluiden. Zodra Teun ’s nachts begon te huilen, zat Joep al voor zijn deur klaar. Heel waaks.

Het aan de deur krabben is uiteindelijk zo erg geworden, dat hij hier al mee begon zodra ik in bed ging liggen. De deur voor hem open laten en hem bij me laten liggen, dat hielp niet.
Daarom ben ik op zolder gaan slapen. Zonder deuren, zodat hij bij me kan komen wanneer hij die behoefte heeft.

Maar inmiddels wordt de nachtelijke aandacht steeds erger, steeds consequenter. De aandacht die hij overdacht waarschijnlijk niet goed kan krijgen door de aanwezigheid van Teun, probeert hij in de nacht in te halen. En laat ik daar nou net niet op liggen te wachten.

Katten zijn al mijn leven lang mijn alles. Ik heb ze altijd gehad en kan me ook geen leven zonder bedenken. Maar nu is Teun er en moet ik de aandacht verdelen. Wat voor mijn lieve Joep natuurlijk niet te begrijpen is. Dat snap ik volkomen.

Mijn duivelse dilemma dat al een tijdje door mijn hoofd spookt, is of Joep niet beter af is in een ander huisje. Waar hij zijn ei beter kwijt kan, meer aandacht krijgt die hij verdiend.
En ik daardoor ’s nachts weer gewoon kan slapen. Want nu Teun de nachten nagenoeg doorslaapt, heb ik een ander die me wakker houdt.

Ik gun hem een liefdevol huis vol aandacht en liefde. En het zou zo mooi zijn als dat bij een bekende is, zodat ik weet van wie hij die liefde kan krijgen. Want het zomaar wegdoen, dát gaat zeker niet gebeuren…

Teun vindt Joep heel interessant en volgt hem zodra hij hem ziet. En Joep, komt regelmatig even bij Teun neuzen. In de box, op de bank…

Ondertussen ligt die lieve schat naast mijn voeten te slapen en weet ik het even niet meer...