En zo zijn we in ene alweer 5 weken verder. Weken die niet bepaald makkelijk zijn geweest en ik me in vele opzichten niet mezelf voelde. Niet zo gek natuurlijk en volkomen logisch na alles wat er plots gebeurde. Maar toch... Soms voelt het toch alsof ik me moet verontschuldigen of verantwoorden voor mijn afwezigheid of andere houding.

Werken

Na een week van volledige afwezigheid heb ik rustig aan en met alle steun van mijn werk, mijn werkzaamheden weer opgebouwd en opgepakt. En geniet ik weer volop van de kindjes daar. Want werken in de kinderopvang, in dit geval, is soms best even confronterend. Maar de onbevangenheid en onwetendheid van die kleine kids, werken soms juist ook weer goed mee.

Controle echo

Twee weken na de miskraam heb ik een controle gehad bij de verloskundige hier in Enkhuizen. Samen met mijn schoonzus zat ik weer in diezelfde wachtkamer. Dat was best even confronterend, voor ons allebei wel. Terugdenkend aan dat moment zorgde toch voor de nodige tranen.
Met de verloskundige heb ik een fijn gesprek gehad. De begeleiding vanuit hun was zo goed en prettig. Daar heb ik echt geen slecht woord over.

De echo zag er gelukkig goed uit. Op een enkel klein ‘restje’ na, was alles van de miskraam weg. Ondanks het verdriet, was dit wel positief en goed nieuws. Dat restje, verdwijnt wel met een gewone menstruatie dus niks om me zorgen om te maken. Geen verdere toeters en bellen nodig dus en dat was zeer geruststellend.

Friesland

Die zelfde week heb ik ook twee maal contact gehad met de verpleegkundige van de kliniek in Friesland. Ondanks dat het telefonisch was, voelde ik hun medeleven en steun. En ondertussen werden de mogelijkheden besproken voor een eventueel vervolg. Wat zijn de mogelijkheden en wanneer? Dit is volledig aan mij en wordt op mijn tempo opgepakt. Is er verder onderzoek nodig of niet? Dit is momenteel niet het geval. Na alles wat er bekeken is, is het voor nu ‘pure pech’. Hoe lullig dat ook klinkt, maar het is nu eenmaal wel zo.

Emoties
De afgelopen weken heb ik mijn emoties regelmatig laten gaan en heb ik veel over alles gesproken. Dat werkt uiteindelijk toch wel het beste. En daardoor kan ik wel zeggen dat het met ups & downs zeker de goede kant op gaat en ik steeds meer weer mezelf ben.

Vervolg
Afgelopen donderdag ben ik weer in Friesland geweest. De plek waar ik niet meer hoopte te komen, maar ook de plek waar het nog steeds vertrouwd voelt.
Eerst even een goed gesprek met gynaecoloog Jan gehad. Het eerste bezoek aan hem was ik best even sceptisch, een man. Maar het is een hele fijn vent. Je kan heel goed met hem praten en hij legt alles zo duidelijk uit.
Vooral het; “Niet opgeven hoor, je hebt voor nu nog één poging van deze drie rietjes en daarna nog drie hè, als je je dat kunt veroorloven. Wij staan er nog steeds positief tegenover, want het kán. Dat heb jij wel bewezen!” “Als wij het niet zien zitten, zijn we daar ook écht eerlijk over.”
Daar heb ik ook weer een echo gehad om te kijken hoe het nu gaat. Hoe het baarmoederslijmvlies eruit ziet, want dat is belangrijk om überhaupt verder te kunnen te gaan. Dit zag er heel goed uit.
Daarnaast zag hij een klein zwart plekje wat op een cyste óf vleesboom kan wijzen. Niks ernstigs, maar wel goed om verder in de cyclus nogmaals te checken. Dus volgende week nogmaals die kant op.
Jan vraagt altijd of ik het niet vervelend vind, dat eind rijden voor een relatief kort bezoek. Het is niet anders, ben allang blij dat ze dit en mij goed in te gaten houden.
Overigens heeft dit plekje de miskraam dus niet veroorzaakt. Vele vrouwen onder ons hebben dit. Wellicht jij nu ook wel. Maar in de meeste gevallen merk je er niets van en weet je het dus ook niet.

Ik ga rustig aan weer van start en doe alles zoals het voor mij goed voelt en waar de kliniek ook achter staat. En zou 'drie maal is scheepsrecht' wellicht écht zo zijn?!