Vragen kinderwens

Dat stond er boven het A4’tje waar mijn hele goede vriendin Linda op 29 augustus mee aan kwam zetten. Die ochtend hadden wij afgesproken, speciaal voor dit onderwerp. Linda wist al enige tijd van mijn wens af en vond het hoog tijd om er eens over te praten. En dat was nodig, dat was fijn!

Jarenlang in mijn achterhoofd

De kinderwens heb ik eigenlijk, bewust en onbewust, al jaren. Het komt op en ebt weer "weg", maar eigenlijk weet ik dat het gevoel in mijn achterhoofd altijd aanwezig is geweest.
Maar de stap zetten, dat durfde ik maar niet. Misschien ook niet zo gek na een paar roerige jaren.
Van een ontslag met daarna geen financiële zekerheid tot aan een burn-out, zorgde er in mijn hoofd voor dat ik het niet aandurfde. En daarnaast het idee wat anderen ervan zouden vinden, werkte ook niet bepaald mee. Maar hoe weet je eigenlijk wat anderen ervan vinden, als je het niet bespreekt? Geen idee, dat zat duidelijk tussen mijn oren. Maar dit sukkelde wel al die jaren door en zorgde ook voor een hoop onbewuste stress en spanning in mijn lijf.

Geen partner, maar wel een kinderwens

Dat boek heb ik vorig jaar aangeschaft. Nou ja, overgenomen. Van iemand op Facebook, op een besloten pagina voor (bewust) alleen staande mama’s. Een pagina waar iedere moeder of vrouw met een kinderwens zijn verhaal kan doen, vragen kan stellen en dus ook boeken kan overnemen.
Dit boek heeft, na hooguit 1,5 hoofdstuk te hebben gelezen, op de plank gelegen. Wel onder andere boeken, want tja… Stel je voor dat iemand het zou zien…

Aan het denken gezet

Nadat ik met Linda heb zitten praten die bewuste zaterdag, gingen er allerlei gedachtes door mij heen. Maar de grootste gedachte was wel; ik wil dit! Ik wil dit heel graag.
En daarom plaatste ik een berichtje in die Facebookgroep. Dat ik dit graag wilde, maar geen idee waar te beginnen. Wat moet ik doen… Ik kreeg hierop verschillende adviezen, mocht ook dames een privé berichtje sturen als ik dat wilde en toen dacht ik aan iemand die ik kende. Zij was nog maar pas geleden bevallen én alleenstaand mama.
Ik trok de stoute schoenen aan en heb haar een appje gestuurd. Of ik haar misschien eens wat over het traject mocht vragen, of ze daarvoor open stond. Ik kreeg zo’n lief en hartverwarmend appje terug, dat de tranen spontaan tevoorschijn kwamen. Mijn 1^e stap was nu echt gezet!

Mensen op de hoogte stellen

En dan komt toch ook de stap om mensen in de nabije omgeving te gaan vertellen van je wens. Want alleen kun je dit niet, je hebt mensen om je heen nodig. Naar anderen kan ik soms best een flapuit zijn, maar als het om mijn familie gaat, ben ik dat niet.
Maar dat ze 100% achter me staan, weet ik nu maar al te goed. Dit hebben ze me duidelijk laten weten en dat is zo fijn. Dan valt er toch wel duidelijk een last van je schouders hoor! En denk ik daarna… Was dit nou waar ik zo tegenop zag? Waarom?

Het hoge woord is er nu wel echt uit… Ik wil dit heel graag!