Vorige week maandag, zat ik toch wel enigszins, met knikkende knieën in de wachtkamer van de huisarts. Hoe ga ik mijn verhaal beginnen, wat wil ik vertellen. En vooral, hoe gaat hij/zij reageren.
Mijn vrouwelijke huisarts kwam me halen en toen kon ik niet meer terug. Niet dat ik dat wilde, maar toch…
Toen het eerste punt waarvoor ik kwam, afgehandeld was, begon ze zelf al met: “En je kwam voor nog iets hè?”
Ik overhandigde haar mijn kleine briefje met de gegevens van de kliniek en deed mijn verhaal. Ze was direct geïnteresseerd en enthousiast. Zocht de website van de kliniek op en ging aan de slag voor de verwijsbrief. Ze gaf nog wat kleine tips uit haar ervaringen en dat was dat. Meer was het niet. De knikkende knieën waren natuurlijk totaal niet nodig.
Een hand geven mocht natuurlijk niet, maar ze wenste me heel veel succes toe van achter haar mondje. (Zou ze vanachter mijn mondje hebben kunnen zien dat ik glimlachte?)

En dan

Daar stond ik dan, buiten met de verwijsbrief in mijn handen. Deze stap was gezet! En dan?
Ik heb het maar even zo gelaten, even op me in laten werken. Elke stap is er ten slotte één. Hoe klein of groot ze ook zijn.

Aanmelden

Van het weekend heb ik de site van de kliniek opgezocht en me via het aanmeldformulier ‘officieel’ aangemeld. Nou ja, officieel is er natuurlijk nog steeds niets gebeurd, maar voor mij voelt het toch wel zo.
Zodra ik op 'verzenden' drukte, voelde het al echt. Als een inschrijving van iets.
Nu is het wachten op een belletje vanuit hun kant. De wachttijd is ongeveer tussen de 6 en 9 weken. Maar door de Corona, hoe kan het ook anders, kan het ook hier langer duren dan gewenst is. (Overigens las ik op de besloten Facebookgroep dat sommigen zo in ene na 2 weken al gebeld werden, dus wie weet…)
Wanneer ik gebeld wordt, is het om een intakegesprek te plannen en voor een lichamelijk onderzoek. Met deze intake word ik dus ingeschreven bij de kliniek.

De kliniek

De kliniek waar ik het over heb, is een fertiliteitskliniek. Oftewel, een centrum voor vruchtbaarheid.
Deze kliniek zit overigens in Wolvega. Helaas niet om de hoek van de deur, maar die optie is er nu eenmaal niet als je in mijn situatie zit. Simpelweg naar het ziekenhuis in Hoorn gaan, gaat niet. Maar goed, aan dat idee ben ik al gewend na de positieve verhalen over hun. Ze zijn vooral heel persoonlijk en betrokken, iets wat ik wel een heel fijn vind.