De nacht van woensdag op donderdag voelde ik me niet lekker, misselijk en belabberd. Zo stapte ik uiteindelijk ook donderdag uit mijn bed, dus werken werd hem niet, dat was meteen wel duidelijk. Ik kon amper normaal op mijn benen staan en een hap eten naar binnen krijgen, was de grootste moeite.
Ik probeerde nog positief te blijven, onder het mom van dat het zwangerschapskwaaltjes konden zijn.

Paniek

Op het moment dat ik wat donker begon te vloeien, kwam bij mij de paniek. Dat hoefde natuurlijk helemaal niets te betekenen, er vindt ten slotte nog steeds een innesteling plaats in die periode van een zwangerschap. Maar op de één of andere manier zei mijn hoofd al iets anders.

Na contact te hebben gezocht met de kliniek, heb ik geprobeerd de rust op de te zoeken met een filmpje en een kopje thee met mijn zus. Zolang ik geen buikpijn of koorts kreeg, kon het allemaal nog geen kwaad en hoefde ik mij geen zorgen te maken (makkelijker gezegd dan gedaan).

Miskraam

Maar vrijdagochtend was het volledig duidelijk, de zwangerschap was gestopt. Het was duidelijk een miskraam. Al ik dit woord zo type, krijg ik al de rillingen, vind het zo'n rotwoord.
De volledige misselijkheid begon plaats te maken voor buikpijn en eigenlijk was ik een soort van 3 dubbel ongesteld met alles erop en eraan.

Verdriet

De paniek sloeg om in verdriet, groot verdriet. Van grote vreugde in één klap de omslag naar groot verdriet. Wat was het fijn om steun te hebben via telefoon en daarna niet alleen te zijn en al snel een stel armen mij heen te hebben! Want die had ik nu hard nodig.

Kliniek

Eind van de ochtend belde ik met knikkende knieën de kliniek op. Na mijn naam te hebben gezegd, kon ik even geen woord meer uitbrengen. Maar de dames die daar werken zijn zo ontzettend lief, begripvol en behulpzaam dat we toch even een tijdje hebben zitten praten. Ik vertelde hoe het de afgelopen anderhalve dag was gegaan en dat het te mooi was om waar te zijn. Dat laatste mocht ik absoluut niet zo zeggen. Het wás mooi, het wás aanwezig geweest. De zwangerschap was er geweest en dat gevoel mag er zijn. En daar heeft ze natuurlijk ook gelijk in. Er is een positieve test geweest, een week geleden. En dat heeft veel gedaan, gevoelsmatig en lichamelijk. Dat schuif je niet zomaar even aan de kant. Dat heeft even tijd nodig en dat mag. Het was een fijn gesprek, met een ‘virtuele’ knuffel op afstand hingen we weer op.

Roes

Het klinkt misschien raar, maar de afgelopen dagen zijn in een soort van roes voorbij gegaan.
Met heel veel steun van lieve mensen om mij heen. Wat ben ik daar blij mee! Het ene moment voel je van alles, het andere moment voel je niks, helemaal niks. Een heel leeg gevoel, zo raar.

Controle

Dinsdag ga ik naar de kliniek. Dan wordt er gekeken of alles weg is, of alles losgelaten heeft en hoe het lichamelijk aan het herstellen is. En daarna… Dan zien we weer verder.
Voor nu heeft dit een impact achter gelaten die ik mezelf niet voor had kunnen stellen.
Dat dit kon gebeuren, dat wist ik, maar wat het met me zou doen niet…