Op het moment dat ik deze Blog schrijf is het, hoe gek ook, vrijdag de 13^e. Een week nadat alles in duigen viel. De dag dat ik 12 weken zwanger had ‘moeten’ zijn. Ik ga proberen dit moment op ‘papier’ te zetten. Wanneer ik het ga posten, geen idee, maar van me afschrijven voelt wel even goed.

Het is allemaal heel onwerkelijk, niet te bevatten… En dat was het vooral vorige week niet.

Vrijdag 6 augustus

Ik stapte mijn bed uit en ging, zoals elke start van de dag, eerst even naar de w.c. Loekie en Joep even enthousiast als altijd achter me aan hobbelend. Ik had een heel, heel klein beetje bloed verlies. Stelde eigenlijk weinig voor, maar door mijn vorige ervaring gingen hier de alarmbellen meteen rinkelen. Zonder enige twijfel drukte ik het spoednummer van de verloskundige in en binnen 2 tellen kreeg ik iemand aan de lijn. Met lichte paniek vertelde ik mijn verhaal. Het feit dat ik na 3 weken vakantie, 3 zware en drukke werkdagen achter de rug had, kon het wijzen op een gesprongen adertje. Dat gebeurt vaker. En daarnaast had ik geen verdere klachten of buikpijn o.i.d. dus nog even geen zorgen maken en aan de bel trekken als er dingen veranderen.

Oké, klonk op zich niet raar allemaal wat er verteld werd, maar geen zorgen maken? Hoe doe je dat in zo’n geval?

Waan van de dag
Ik probeerde maar gewoon verder te gaan in de waan van de dag. Deed het de ochtend verder rustig aan en bracht mijn vader even naar de kapper. Deed daarna daar ‘gewoon’ een kopje thee. Sprak ik na afloop met mijn nichtje over het verloop van de komende tijd en maakte ik met haar de afspraak dat als ik op tijd een 2^e echo kon plannen, zij mee mocht. Ik wilde haar dit graag laten meemaken, aangezien zij de komende tijd voor studie naar het buitenland gaat.

Tweede telefoontje

Eenmaal thuis pakte ik verder mijn rust, maar merkte toch verandering. Het bloedverlies werd lichtelijk meer en mijn buik begon toch anders te voelen. Geen pijn, maar wel een weeïg gevoel. Zeker geen goed gevoel. En dus belde ik nogmaals de verloskundige op. Normaal en rustig uit mijn woorden komen, kon ik op dat moment niet meer.
Na intern overleg bij hun werd ik terug gebeld en kon ik na het normale spreekuur, om 17.15 uur langs komen. De spanning zat inmiddels heel hoog en mijn ook maar iets gerustgestelde gevoel van de ochtend was inmiddels volkomen verdwenen.
Ondertussen stelde ik mijn familie op de hoogte en liet mijn schoonzusje mij weten dat ik hier niet alleen heen mocht gaan. Dit had ik wel in mijn hoofd, maar was inderdaad niet zo slim. Zij kwam direct mijn kant op om met me mee te gaan.

Echo's

Daar zaten we dan, 17.10 uur, in de wachtkamer van de verloskundige. Een beetje onzeker over koetjes en kalfjes pratende totdat we naar binnen werden geroepen.
Na een kort gesprekje over mijn klachten, kon ik gaan liggen voor een echo. Een normale uitwendige echo liet niks zien behalve druk werkende darmen. Hierop werd besloten een inwendige echo te maken. Die ben ik inmiddels wel gewend, dus geen probleem. Maar naar het grote t.v. scherm dat voor mij hing en waar de verloskundige mij nog op wees,  durfde ik inmiddels niet meer te kijken. Mijn gevoel wist gewoon al genoeg. Alleen het nieuws dat je niet wilt horen, sloeg toch in als een bom. Er was geen kloppend hartje meer te zien en de grootte van het vruchtje liet zien dat het al eerder gestopt was.

De klap

Paniek, verdriet, ongeloof… Er ging van alles door mij heen en ondertussen helemaal niks meer. Wat was deze klap groot. 11 Weken lang heb ik mij overduidelijk zwanger gevoeld, heb ik allerlei verschijnselen gehad. Tot op de dag voor die vrijdag nog. En nu, nu was dat allemaal in één klap verdwenen. Na nog een kort gesprekje met de verloskundige over hoe nu verder en wat me eventueel te wachten stond, zijn we beiden aangeslagen van dit nieuws terug naar mijn huis gereden.

Grote impact

Het wachten was op een natuurlijke miskraam. En omdat mijn lichaam wel al 11 weken verder was en het vruchtje zelf ook al een eindje op weg was, kon deze miskraam wel eens heftig gaan worden. Dit was allemaal uitgelegd door de verloskundige en dat was maar goed ook.
Want heftig is het zeker geweest.
Zaterdagavond zette de miskraam, die eigenlijk vrijdag dus al gestart was, door. Dit met hevige weeën aan toe. Het was een mini bevalling, zoals ze dat noemen, met alles erop en eraan. Maar dan met een vervelende afloop, niets om naartoe te leven of voor te werken.
Angstig was het ook, niet meer van de w.c. af durven komen. Wat voelde ik een paniek op een gegeven moment. Je moet je eraan over geven, maar hoe doe je dat als je niet weet hoe lang dit alles gaat duren?
Uiteindelijk heeft dit alles zo’n anderhalf uur geduurd en toen… Toen was het zo in ene klaar, weg…

Ik ben ontzettend blij dat ik dat weekend veel hulp en steun heb gehad, want dit heeft zo’n impact gehad. Dat is gewoon niet te bevatten…        

 

Op het moment dat ik deze Blog plaats, ben ik ruim een week verder. Een week die voor een groot deel aan me voorbij is gegaan. Een lichaam dat zich goed hersteld. Een geest dat zich verdoofd en leeg voelt. Ik voel heel veel en ondertussen voel ik helemaal niets. Verdriet, heel veel verdriet. Elke dag even met iemand praten helpt en is fijn al heb ik soms ook gewoon niks te zeggen. Maar ook dat is goed.
Dit heeft tijd nodig, alles een plekje geven.
Rustig aan de draad weer oppakken met de hulp en steun van iedereen om mij heen...