Zittend op een douchekruk droog in mijn voeten af. Anders kom ik er simpelweg gewoon niet meer bij. Wanneer ik mijn beide voeten weer op de grond heb, zie ik ze bijna niet meer. Er zit in een flinke, bewegende, buik in de weg. (Ja, ook tijdens het afdrogen laat Henk weten dat hij er is.)
36 Weken zwanger. Als ik daar bewust even bij stil sta, kan ik het eigenlijk bijna niet geloven. Van een trein die door denderde, een achtbaan die maar bleef gaan, naar het aftellen tot hét moment… Maar zover is het nog niet, dus blog ik nog even vrolijk verder over van alles.

Fotoshoot
De dag na de babyshower stond er een fotoshoot in de planning. Het hing volop van het weer af of het door kon gaan. Er stond immers 99% kans op regen in de planning. Maar de weergoden hadden het beste met me voor en de gehele ochtend was het droog én zonnig. Nou, wat wil je nog meer, als je shoot in de buitenlucht gepland staat?!

De jurk
Eerder had ik al online een jurk besteld. Ik kan je aanraden, ga op tijd opzoek. Het viel niet mee. Er zijn zoveel jurken voor een  gelegenheid als deze en dan ook nog eens in vele prijsklassen. Ik bleef maar online rondneuzen en vergelijken. En dan wilde ik ook nog een jurk die na de zwangerschap te dragen is en, tja… een betaalbare.
Uiteindelijk kwam ik via Instagram op een leuke site terecht en was de keuze snel gemaakt. Daar ben ik nog steeds blij mee.

De ochtend van de shoot mijn haar een beetje gefatsoeneerd en wat make up op. Dat had ik al in geen tijden meer gedaan.  Toen richting mijn moeder. Zij zou de jurk nog even strijken. Kwamen haar strijkkunsten toch weer van pas ;). Of ik nog een bakkie koffie wilde. Nou nee, doe dat maar niet. Stel je voor dat je halverwege de shoot, midden in het Streekbos, hoge nood krijgt!

De shoot zelf
De shoot duurde een uurtje. We zochten allemaal mooie plekjes op. De tijd van het jaar kwam nu zo goed uit. Wat ziet het Streekbos er prachtig uit, zo volop in bloei. Overal gekleurde bloemen, hoog staand gras, noem maar op. Ik houd ervan en het kleurde zo mooi bij mijn jurk.
De start was wel wat onwennig. Doe het ten slotte niet elke dag. Maar bij de fotografe voelde ik me op mijn gemak, dat was wel heel fijn. Naar mate de tijd verstreek was het makkelijker en had ik zelf ook wat ideeën.
Ik ben ontzettend blij met het eindresultaat! Oké, ik geef toe, de foto’s waarin ik niet in de camera kijk, vind ik het mooiste. Dat ligt niet aan de fotografe, maar wel aan mijn zwangere gezicht (ogen). Maar ach, er zijn er genoeg gemaakt, dus ik ben blij!

Een appje met vragen
In de tussentijd kreeg ik een appje binnen;
Hoi Anita, in je blog vraag je of je lezend publiek nog vragen heeft en deze heb ik.
Voel jij je in jou situatie speciaal of één van de vele? Is jouw situatie in deze tijd nog bijzonder? Voel je je anders behandeld dan 2-ouder stellen? Hoe reageert “West Friesland” op jou keuze en hoe is dit alles voor jou? (Met tussen deze vragen door een toelichting)

Ondanks dat het natuurlijk een speciale en bijzondere situatie voor mij persoonlijk is, is het op zich niet meer bijzonder in de tijd waarin we nu leven. Toen ik er een boekje over open deed, kreeg ik ook regelmatig reacties van mensen die ook wel iemand kende die het via deze weg had gedaan of geprobeerd. En zelf ken ik ook een aantal stellen of alleenstaanden die het zo gedaan hebben. Maar dat neemt niet weg dat het voor mensen om mij heen wel een bijzondere situatie is, omdat zij die ervaringen niet om zich heen hebben en ik voor hen de eerste ben.
Op zich voel ik me niet heel anders dan 2-ouder stellen. Ja, ik hoor regelmatig dat men het zo knap en dapper vindt. Ja, ik moet alles alleen regelen en het uitzoeken van praktische zaken komt alleen op mij neer. Wanneer er knopen doorgehakt moeten worden, moet ik dat uiteindelijk zelf doen. Maar daar heb ik tot nu toe geen moeite mee gehad.
Kijk, bij de kliniek, daar is het natuurlijk wel anders gegaan dan wanneer je met zijn tweeën bent. Er wordt anders naar je gekeken in psychisch opzicht. Die gesprekken zijn anders, de adviezen zijn anders. Dus wanneer je het van die kant bekijkt, dan heb ik me wellicht wel eventjes anders gevoeld.   
“West Friesland” reageert ontzettend leuk, enthousiast op mijn stap, op mijn situatie en keuzes. En dat maakt het voor mij alleen maar leuker. Er wordt ook nog steeds regelmatig verrast/verbaasd op dingen gereageerd. Zoals de keuze geen huidskleur aan te hebben gegeven bij de uiterlijke kenmerken. Maar wanneer ik dan uitleg dat dit mij niets uitmaakt. Dat de situatie toch sowieso al compleet anders is dan in een gezin, dan is er ook direct begrip.
Mijn blogs worden ook buiten West Friesland gelezen en niet alleen door bekenden. Dat vind ik zo ontzettend leuk. De interesse die er is, de taboe die daardoor ook meer wordt weggenomen, dat maakt mij alleen maar enthousiaster om het verder te blijven delen.
En eerlijk gezegd, ik heb tot nu toe niet één reactie gehad die echt iets negatiefs had over mijn gehele situatie en keuzes. Hoe mooi is dat?!

Ik vond dit appje erg leuk! Hoop dat ik hier antwoord heb gegeven op de vragen. En anders, vragen staat nog steeds vrij!