Vandaag waren we gezellig samen naar Sprookjeswonderland. Voor de 4^e keer gingen we heen, voor de 1^e keer samen, met zijn tweetjes.

Herkenning
Teun begint het al te herkennen. We starten standaard meteen bij de grote auto’s, vindt hij geweldig. Als we in de rij moeten wachten, kijkt hij met grote ogen naar elke auto die voorbij rijdt. En als we samen achter het stuur stappen, pakt hij het stuur meteen met twee handen vast en laat hem tot het einde niet meer los. Behalve als hij even in het midden van het stuur voelt en ik de toeter na doe.

Lunchen
Voor de lunch zoeken we een plekje bij het restaurant, buiten in het zonnetje. Dat valt nog niet mee, het is daar ontzettend druk door de schoolreisjes. Waar je overigens in de rest van het park niets van merkt. Een plekje bezet houden wordt lastig, zo in mijn eentje, maar gelukkig weten we een tafeltje te vinden. Teun bekijkt alles en iedereen en eet tussendoor van zijn stukjes brood. Die ik net als de andere keren meegenomen heb. Tussendoor neemt hij gretig slokjes van zijn flesje met water.
Wanneer hij er klaar mee is, geeft hij dit duidelijk aan en is het tijd om verder te gaan. Op zoek naar de geitjes.

We lopen zo’n anderhalf uur samen door het park. Teun de wagen in en de wagen uit, hij vindt het vandaag allemaal prima. En ik, ik geniet volop van zijn blije tevreden koppie.

Televisie

’s Avonds wanneer hij lekker ligt te slapen vouw ik 2 wasmanden vol was op en check ondertussen wat er op televisie komt. Niks, er komt helemaal niks zoals elke bijna elke avond in deze maanden.
Ik zapp uiteindelijk naar de serie ‘Dag & nacht’. Een serie die ik niet gevolgd heb, af en toe wat flarden van heb gezien en die nogal saai vond.
Dit keer blijf ik hangen. Kijk de hele aflevering, dat de laatste van dit seizoen blijkt te zijn.

Bevallen
Vanavond staat het bevallen centraal. De ene na de andere gaat bevallen. Zo ook een van de artsen zelf, te vroeg enz enz… Zal niet de hele aflevering in detail vertellen, maar op de een of andere manier raakte het me allemaal zo. Iedereen wordt wel eens emotioneel van iets op televisie. Maar dit greep me zo aan. Het bracht me volledig terug naar mijn eigen bevalling. Naar allerlei moment van die dag. En het moment dat ik werd weggereden voor de OK en mijn klein mannetje moest achterlaten. Dat moment ging toen als een roes aan mij voorbij. Ik moest van die placenta af en vond het allemaal prima. Maar achteraf vond ik dat helemaal niet zo prima. Vond ik het heel erg dat ik hem heb achtergelaten. En dan de moeilijk periode die volgde. Jeetje, dat zo’n stomme serie die ik eigenlijk heel saai vond, zoveel omhoog kon halen tot huilen aan toe.

Teun
Ik ben maar even bij Teun gaan kijken. Die lekker in zijn bedje ligt te slapen. Tevreden, bovenin zijn bedje, grotendeels zonder dekens en een kromme houding. Zijn lievelingshouding, al ziet het altijd een beetje gek uit. Hij ligt rustig te ademen met zijn twee vosjes dicht bij hem.
Zachtjes ben ik de kamer weer uitgelopen en zelf ook richting bed gegaan. Ik ga er weer op tijd in, want Teun is nog steeds een vroegspook. Ook is hij heel prikkel gevoelig en verwerkt dit allemaal in zijn slaap waardoor hij regelmatig even huilt en zijn speentje nodig heeft om weer verder te slapen.

Maar dat maakt me allemaal even niet meer uit, want dit mannetje maakt van mij een ontzettend trotse mama die niet meer weet hoe het zonder hem was!