Teun is inmiddels bijna 16 weken oud, gaat richting de 4 maanden. Wat gaat de tijd snel en wat is er ontzettend veel gebeurd.
Ik heb al enige tijd niet geschreven en weet niet waar te beginnen en waar te eindigen. Simpelweg omdat ik niet meer wat ik wel en niet verteld heb en wat er allemaal gebeurd is. Ik ga het toch proberen op papier te zetten, al zal het niet zo’n vloeiende Blog worden wat jullie gewend zijn.

Alleen thuis
Ik zit hier alleen thuis, zonder Teun. Hij is voor de tweede ochtend naar het kinderdagverblijf. Ik heb hem net weer wegbracht, met net zoveel moeite als gisterochtend toen hij voor de eerste keer heen mocht. Dikke tranen bij deze mama.
Het feit dat er vanaf zijn geboorte zoveel gebeurd is, maakt het zo lastig hem weg te brengen. Hem achter te laten bij anderen. Anderen die voor mij totaal niet onbekend zijn, want Teun mag naar het dagverblijf waar ik zelf werk.

De start
Vanaf de geboorte heeft Teun het lastig gehad. Het begon in de kraamweek met moeite hebben met drinken en poepen. Niet weten hoe hij een flesje moest gebruiken en regelmatig spugen na een voeding. Voor het drinken is er uiteindelijk een pre verbaal logopedist aan huis geweest die heeft gekeken hoe Teun dronk en daardoor de juiste fles en speen geadviseerd.
Moeite hebben met slapen, alleen maar tegen me aan willen liggen of nadat hij in slaap was gevallen op zijn buikje in de box liggen. Of wanneer dit niet lukte, in de draagzak dicht tegen me aan.
Overdag constant bij me hebben, meer kon hij niet verdragen. Liggen wilde hij niet, dan raakte hij meteen overstuur. 
Nachten lang (weken lang) kwam hij elke 1,5 uur. Hij dronk zijn flesjes totaal niet leeg en leek dus steeds honger te hebben.
Dacht en nacht sukkelden we zo door.

Hulptroepen
Overal werden hulptroepen vandaag gehaald om maar niet alleen te zijn, om te kijken wat er ‘mis’ was, om alles draaglijk te maken voor Teun en mij. Want ook ik werd goed in de gaten gehouden door het consultatiebureau en de huisarts.
Uiteindelijk belanden we al snel in het ziekenhuis bij een, ontzettend fijne, kinderarts. Zij hoorde mij aan en onderzocht Teun van top tot teen. Op dat moment kon ze ’alleen’ beoordelen dat hij reflux heeft en chronische obstipatie. Voor dat laatste schreef ze iets voor om het poepen makkelijker te maken. 
De reflux verklaarde waarom hij elke nacht zoveel wakker was. Niet alleen omdat hij honger had, maar vooral ook pijn. En dat drinken verzachte dit.
Na dat bezoek belde ze wekelijks om te checken hoe het ging. En dat was fijn, want het ging totaal niet. Er veranderde niets, sommige klachten verergerden zelfs. Hierdoor besloten we om Teun over te zetten op speciale voeding (Pepti) voor kindjes met een koemelkallergie en hij werd aangemeld voor de provocatietest.
Hier moesten we enkele weken op wachten en ondertussen ging het rustig aan wat beter met de kleine man.

Ondertussen
In de tussentijd had ik ook een slaapcoach benaderd. Teun sliep ’s nachts bij mij, maar ik sliep amper omdat hij erg onrustig was door de krampen en reflux. En overdag was hij nog steeds alleen maar in slaap te krijgen door middel van een flesje en sliep hij nog steeds in de box of op schoot. Om zelf meer rust te krijgen, moest dit veranderen. En daar kwam hulp voor nadat ik me had aangemeld.
De slaapcoach kwam aan huis, hoorde mijn verhaal aan en keek hoe Teun het deed in bed. Ik kreeg allerlei tips en trucs en twee keer per week kreeg ik thuisbegeleiding via de slaapcoach. Dat zijn begeleiders die meehelpen in het proces van naar bed brengen en wanneer hij tussendoor wakker wordt, hem weer in slaap te krijgen.
Een ontzettend fijne hulp, want hierdoor lukte het al snel om Teun lekker in bed te laten slapen. Overdag én ’s nachts.

Ook zijn we naar een osteopaat gegaan. Teun zijn lijfje zat op een aantal punten flink vast en ook zijn darmpjes zaten klem. De behandelingen daar en de manier waarop, hebben Teun ontzettend goed gedaan!

De provocatietest

Na een aantal weken mochten we naar Purmerend voor de provocatietest. Twee maandagen op tijd die kant op, samen met opa, om er een dagje door te brengen. Dit deed Teun allemaal zo ontzettend dapper. Hij liet alles gebeuren.
De ene dag kreeg Teun voeding toegediend met koemelk en de andere dag zonder. Het was een blinde test. Dit betekend dat niemand wist op welke dag Teun de koemelk in de voeding had. Aan de hand van symptomen naderhand kon er beoordeeld worden of dit paste bij de uitslag van de test. Dit alles liet zien dat hij geen koemelkallergie heeft.
Het was even volledig omschakelen. We waren er zo van overtuigd dat hij het wel had. Door alle klachten die hij vooraf had. En nu, moest ik de Pepti weer gaan afbouwen over op normale flesvoeding. Nu kreeg ik van velen de vraag, waarom blijf je dat niet gewoon op de Pepti? Simpelweg omdat dat niet te betalen is. Pepti is een dieetvoeding dat je vergoed krijgt wanneer er een bewezen allergie is. En anders niet.
De week van afbouwen was erg spannend, maar mijn mannetje deed het zo goed. Dit gaf mij meteen een beter gevoel.

Ondertussen is hij sinds afgelopen week volledig over op gewone voeding in combinatie met maagzuurremmers voor de reflux.  Reflux zelf kun je niet behandelen, hier groei je overheen. Maar de maagzuurremmers leggen een laagje over de voeding en zorgen dat hij geen zuur omhoog krijgt. Want ow wat is dat sneu als dit gebeurd. Ontroostbaar van de pijn. Wat hij dus wekenlang heeft gehad. Naast het ontroostbaar zijn van de obstipatie.

Ander kind
Of het nu door de Pepti komt of doordat we gewoonweg een aantal weken verder zijn, is niet duidelijk. Maar Teun is een heel andere mannetje dan hij was. Hij speelt, hij slaapt, hij lacht en kletst. Hij groeit goed en ontwikkelt zich in een mooi tempo. Dit had ik in het begin niet kunnen bedenken. Zo fijn, ben zo blij voor hem, mijn kleine lachebekkie.

En nu, nu zit ik hier dus alleen. Met koffie en koffietijd op de televisie. Met een wasmand naast me en stilte in huis. Zo ontzettend vreemd, gek… Maar wat doet mijn kleine kanjer het goed. Ik ben zo trots op hem.
Nu weet ik hoe het voor al die andere mama’s is als ze hun kindje bij ons op het dagverblijf komen brengen en hoe waardevol het is om tussendoor een berichtje, een foto, te krijgen om even te weten hoe het daar gaat.
Over een uurtje ga ik de deur weer uit om die kant op te lopen. Dan is het alweer zover. Dus ga ik nog maar even die was opvouwen, die me staat aan te staren… ;)

(De foto hieronder kreeg ik gisterochtend tussendoor van het kinderdagverblijf.)