Begin augustus 2022 kreeg ik via Instagram een berichtje van Linda (Lintenz). Linda is slaapcoach en ik ‘ken’ haar nog van vroeger en door mijn werk bij Berend Botje. Linda was op dat moment nog op vakantie, maar zag aan mijn online berichten dat het hier allemaal niet bepaald soepel verliep.
Teun was nog amper een maand oud, maar had het toen al zo moeilijk en ik daardoor ook.
Teun huilde die tijd heel veel, dronk moeizaam, was ontzettend onrustig en sliep alleen maar tegen mij aan of dicht bij me. Uren lang liep ik met hem rond, op de arm, in de draagzak. Uren liep ik rondjes met hem buiten. In de Maxi-Cosi, want plat liggen de wagenbak kon hij niet aan.

De stap zetten
Linda kreeg dit een beetje mee en wilde me wat tips geven om te kijken of dit kon helpen. Deze tips nam ik maar al te graag aan. En ging er voorzichtig mee aan de slag.
Door deze berichtjes van Linda, begon ik het idee te krijgen haar een bericht te sturen voor hulp. Echt als slaapcoach en niet als even tussendoor omdat we elkaar kennen.
Op het moment dat ik het echt niet meer wist, radeloos was, heb ik het contactformulier op haar site ingevuld en de dag erna belde ze me al terug. Ze zat namelijk eigenlijk al een tijdje te wachten op een bericht van mij. En was blij dat ik deze stap zette.

Zo moeilijk
Maandag 2 september kwam ze voor de eerste keer langs. Voor een gesprekje en meteen om met Teun aan de slag te gaan. Eén van mijn hulpvragen was om Teun ontspannen te laten slapen in zijn eigen bedje. Linda ging mee naar de slaapkamer, waar we Teun verkleden en in zijn bedje legden. Dat ontzettend kleine, kwetsbare mannetje. Wat vond ik dát moeilijk. En dat klinkt misschien gek voor een ander; het moeilijk vinden om je kindje in zijn bedje te leggen. Maar tot dat moment had hij er nog nooit in gelegen omdat hij altijd bij me was. Gelukkig is Linda huilende mama’s wel gewend, dus ook mijn tranen waren normaal voor haar.

Thuisbegeleiding
Na Linda haar bezoek, werden Teun en ik gekoppeld aan twee thuisbegeleidsters. Dat zijn dames die werken vanuit de Omring. Zij kwamen de eerste weken, maanden, twee keer per week langs. Ondersteunden mij in het naar bed brengen van Teun. Naar hem toe gaan als hij overstuur was in bed. Maar ook om te praten, om te helpen als ik ergens hulp bij nodig had. Er gewoon even zijn als steun in de rug. En ondertussen belde Linda me ook twee keer per week om te bespreken hoe het ging en de nodige hulp op afstand. Want naast de hulp wat betreft het slapen, kon Linda me ook de nodige hulp bieden omtrent Teun zijn verborgen reflux, zijn obstipatie, zijn voedingen, medicatiegebruik…
Tja, waarin eigenlijk niet?

Na deze eerste periode werd de begeleiding één per week en uiteindelijk om de week. Want Teun deed het hartstikke goed en ik vond meer rust in huis en in mijzelf.

Afronden
Afgelopen donderdag kwam Linda voor de laatste keer bij ons thuis. Om het hele traject na ruim 6 maanden af te sluiten. Van de thuisbegeleidster hadden we onlangs ook al afscheid genomen. 
De begeleiding is officieel afgerond. Teun en ik zijn geslaagd en daar ben ik ontzettend trots op!

Het afsluiten zelf was best even lastig. Het was zo vertrouwd.
En ik kan het alleen, dat weet ik. En ik kan met vragen nog contact opnemen. Maar toch…

Mijn gevoel
Linda vroeg me of ik me alleen heb gevoeld in de beginperiode toen Teun het zo moeilijk had. Ja, dat heb ik zeker. Ondanks dat ik niet letterlijk alleen was, want ik heb zoveel dankbare hulp gehad, heb ik me zeker alleen gevoeld. Maar meer doordat ik ’s nachts alleen was. Keuzes alleen moest maken. Stappen alleen moest zetten. De pijn van mijn mannetje zo intens voelde.
Want als ik foto’s van die weken zie, zie ik een klein hulpeloos mannetje met pijn. Pijn in zijn lijfje. Sommige foto’s bekijk ik nog weinig, want dat doet me verdriet. Vind het moeilijk om ze te zien.

De roze wolk
Ik kreeg afgelopen week ook een vraag over de ‘roze wolk’. En nee, die heb ik echt niet ervaren. Die is er gewoon niet geweest. Kreeg zelfs de nodige hulp en begeleiding om een postnatale depressie te voorkomen. 
En inmiddels kan ik ook wel zeggen dat de kraamweek echt niet fijn is geweest. Die is als een roes voorbij gegaan en ik heb daar niet van kunnen genieten. Dat vind ik wel heel erg jammer, maar het is zoals het is.

Kanjer!
Maar zoals jullie weten doet Teun het nu heel goed. Het is echt een kanjer. Mama's kanjer, zoals ik hem noem.
De verborgen reflux is nog lang niet voorbij. Het krijgt er nog elke dag medicatie voor. Maar wat heb ik een blij mannetje gekregen. Hij is zo ontzettend lief, zo vrolijk. En ik kan je wel vertellen, dat dit mede dankzij de hulp van Linda en haar team is geweest en daar ben ik hen heel dankbaar voor!
Ik geniet écht volop van hem!!