In mijn laatste Blog vertelde ik over het bezoek aan de gynaecoloog op vrijdag 26 februari. Dit was de 9^e dag van mijn cyclus. Omdat deze controle er goed uitzag, moest ik vanaf dag 12 beginnen met de ovulatietesten. Dus op maandag ging ik netjes van start.
Mijn cyclus is vrij stabiel, schommelt maar een paar dagen. En de afgelopen twee maanden kwam de eisprong op dag 13 of 14. Dus vol goede moed deed ik netjes twee keer per dag een test en had ik mijn werk er voorzichtig op voorbereid dat ik wellicht een bepaalde dag afwezig zou zijn.

Spanning

Maar het testen zorgde voor aardig wat spanning. Dag 14 was geweest en ook dag 15 ging voorbij. Ik begon overal aan te twijfelen en was ook even bang dat ik het moment gemist had. Met twee keer per dag testen is dat eigenlijk niet mogelijk, maar toch… Je gaat van alles bedenken.
Op vrijdag 5 maart, de 16^e dag, heb ik de kliniek uiteindelijk maar gemaild met mijn gevoel en met de vraag hoe lang ik nog door moest gaan met testen. Ik kreeg al snel antwoord terug. De tekenen die ik benoemde waren tekens dat ik de eisprong niet gemist had en ik zou tot de 20^e dag door mogen testen. Dit gaf mij een geruststellend gevoel.

Positief

Zaterdagochtend gewoon maar wéér een test, zoals afgesproken, en ja hoor… Deze was positief. Dus ik meteen een speciaal online formulier van de kliniek ingevuld waarop de kliniek mij tegen 9.45 uur terug belde om een afspraak te maken. Een afspraak voor de dag erna, zondag 7 maart.
Wat er daarna allemaal door mij heen ging…

De inseminatie

Zondagochtend ben ik samen met Linda die kant op gegaan. Een soort van met knikkende knieën zat ik naast haar in de auto. Zowel voor het idee van de ingreep zelf als voor het idee dat het nu echt ging gebeuren. Die dag zou de inseminatie plaats gaan vinden. Na zoveel jaren wachten en zo’n sneltreinvaart uiteindelijk, was het moment in eens daar!

Onwerkelijk

Vooraf aan de ingreep werd alles nog eens netjes uitgelegd en besproken. Het moment om naar een reageerbuisje te kijken, ter controle van mijn gegevens, was heel apart. Iets van iemand dat je niet kent en wellicht nooit te weten zal komen. Maar waar ik maar al te blij mee ben!
De ingreep zelf viel uiteindelijk reuze mee. Meer dan gevoelig was het niet. Mede dankzij de fijne zorg van de arts. Daar kunnen velen nog iets van leren denk ik.
Het alles heeft nog geen 10 minuten geduurd (afgezien van het nog even in de beugels blijven liggen voor het idee hahaha) en nadat de arts mijn verzekerde dat ik écht even kon gaan plassen voor de terugweg, ben ik weer bij Linda in de auto gestapt.

Dat moment was best even gek kan ik je vertellen. Daar zat ik dan… “het zit erin”… Heel apart en onwerkelijk!

Wachten

En toen begon het lange wachten! Mensen om mij heen wisten er vanaf. En hen hield ik ook op de hoogte. De eerste week vond ik onwijs lang duren. Ook omdat je het er dan nog best veel over hebt en het dus steeds even ter sprake komt. De tweede week ging gelukkig iets sneller en had ik op allerlei vlakken afleiding.

Testen

Ik had ondertussen allerlei testen in huis liggen. Een aantal 'goedkope' die je eerder dan je gemiste menstruatie kon gebruiken en wat duurdere die specifiek voor dat moment waren.
Afgelopen vrijdag had ik er ‘stiekem’ eentje geprobeerd die vroegtijdig te gebruiken was. Helaas die gaf helemaal niks aan. Heel even een domper, maar ik wist dat dit nog helemaal niks hoefde te betekenen. Alleen die test en het gevoel van ongesteld moeten worden, zorgden toch voor extra spanning in mijn lijf en dat voelde niet fijn.

Zou het

Zaterdagmiddag waren mijn gedachtes 360 graden gedraaid en zei mijn voorgevoel iets heel anders. Zou ik niet al een beetje moeten vloeien, moet ik nu niet ongesteld worden? Dus deed ik midden op de dag nog eens zo’n test en die liet een heel licht streepje zien. Ik bleef maar terug kijken en bedenken of ik niet gek was. Nog even een vriendin ge-appt of je wel midden op de dag kan testen. Al sloeg dat nergens op, want ik had het al gedaan en de uitslag zei eigenlijk al iets…

Een plusje!

Door de test van zaterdagmiddag heb ik zondag nogmaals getest, maar toen meteen uit bed. Tegen 6 uur stond ik in de keuken met een potje, een test en een kookwekker. Die wekker heb ik gezet en ben toen bewust even weggelopen.
Na 4 minuten ging hij af en wat er toen door mij heen ging……… Er stond een overduidelijk plusje!!! Het is gelukt!!! OMG!!!

Ik leef nog steeds in ongeloof en besef me maar al te goed dat het de komende tijd nog heel spannend is. Maar aan de andere kant, maakt me dat even helemaal niks uit, want ik ben zwanger!!